Over eetstoornissen, in de sport.

Een eetstoornis in de sport. Waarom schrijf ik hier een artikel over? Het is een moeilijk onderwerp om over te praten, want het is een dunne lijn en bovendien iets heel persoonlijk. Iets persoonlijk, want ik herken mezelf hierin. Ik schrijf dit artikel vanuit mijn persoonlijk standpunt en dat maakt het kwetsbaar. Maar onder het motto ‘eerlijk is eerlijk’ wou ik het wel graag met jullie delen.

Het afgelopen jaar was het voor mij, net zoals iedereen, moeilijk. Moeilijker dan ik dacht en wou toegeven. Ik mis wedstrijden en vooral het vooruit plannen en de structuur die dat geeft aan mijn dagelijkse leven. Ik mis het toeleven naar iets, hoewel ik ook wel besef dat je op het moment moet genieten. Ik ben nu eenmaal een controle freak en een planner en voor dit type mensen is het wegvallen van doelen en structuur moeilijk.

Voor mij betekende dit concreet een dis-balans in mijn eetpatroon. Ik kwam in een cyclus terecht van te weinig eten, veel sporten, te veel eten omdat je lichaam schreeuwt om energie, opnieuw compenseren door minder te eten en ga zo maar door. De intussen welbekende eetbui, kwam bij mij precies iets vaker voor dan vroeger. Wat een eetbui precies is (i hate the word btw), is bij iedereen anders, voor mij betekende het een overmaat aan suikers eten, op momenten dat mijn lichaam er écht naar vroeg. Geen stukje chocolade en ook geen reep, maar meerdere. Geen handvol chipjes, maar de hele zak en meer. Simpelweg, te veel eten.

Net het relativeren van een eetbui, geeft het minder waarde. Ik denk dat we allemaal wel al eens voor een lege zak chips hebben gezeten en gedacht hebben ‘Oh God, did I just eat the whole thing?’ maar voor mij is de struggle met gedachten hieromtrent het lastigste. Ik hecht zoveel waarde (negatief dan) aan een misstap en definieer die ook zodanig, dat het te veel werd. Te veel wikken en wegen van ‘zou ik dat stukje chocolade nu eten’ of ‘zou ik niet beter…’ en dan maak je het jezelf natuurlijk super lastig.

Het nadenken over ‘wat is een eetstoornis, wat is een eetbui, wanneer is het een probleem, …’ heeft me zoveel stress gegeven dat ik in een vicieuze cirkel kwam. Want wat is ‘normaal’ eten? Als sporter is het natuurlijk logisch dat je vaak bezig bent met voeding. Veel meer dan de gemiddelde mens. Maar ik besefte dit niet meteen en probeerde me er net niet te veel mee bezig te houden. Jammer, want ik kook eigenlijk super graag en ik doe niets liever dan receptjes uitproberen, uitvinden en kokerellen. Het nastreven van de perfectie en het zoeken naar ‘het beste’, dat was (is) mijn valkuil.

Ik volg sinds eind vorig jaar een opleiding orthomoleculaire voedingsleer en daar heb ik heel wat wijsheid uitgehaald. Ik wist wel dat het keyword balans is, maar hoe bereik je die? Dat is natuurlijk moeilijk. Balans bereik je alleen door perfectie los te laten, iets wat ik net moeilijk kan. Ik gaf veel te veel gewicht aan een slechte dag, waardoor je jezelf neerduwt en opnieuw slechte dagen hebt. In de orthomoleculaire therapie gaan we terug naar de basics. Niet focussen op wat niet mag, maar wat kan ik toevoegen?

Met hulp, van een coach en mijn professor in mijn opleiding, heb ik de juiste handvaten gevonden om dit aan te pakken. Of net, los te laten. Beseffen dat vaak bezig zijn met eten iets positief is, maar zoeken naar de perfectie niet productief is, was voor mij heel belangrijk. Je kan wel iets aanraden/aanbevelen, maar het ook snappen van waar het komt en hoe alles werkt (door mijn opleiding OT) heeft me enorm geholpen.

Stress is de grootste boosdoener in ons lichaam, in allerlei vormen. Ook je spijsvertering en herstel lijdt hieronder. Als sporter is het beheren van die stress dus super belangrijk want je zet je lichaam al constant onder stress door te trainen. Een extra stressor door voeding als een last te bekijken, helpt dus zeker niet.

Heb ik persoonlijk dan een eetstoornis? Als ik vragenlijsten invul online, dan is het antwoord altijd ja. Ja, omdat ik zoveel bezig met met eten, erover denk, plan, … Maar dat hoeft niet per se iets negatief te zijn. Mijn balans vind ik net in mealpreppen, menu’tjes maken, recepten uitproberen. Het volledig ontwijken van alles wat met voeding te maken heeft, heeft geen zin, want we worden er sowieso dagelijks mee geconfronteerd. Voor mij werd het iets positief.

Don’t get me wrong, nobody’s perfect en mijn balans ook nog steeds niet. Maar is dat nu net niet de definitie van balans? 😉 Ik kan genieten van een pizza (of 2) en een stuk chocolade (of 3) zonder mij er de hele week slecht over te voelen. En dat was/is mijn doel. Soms lukt dat wel, soms niet… Maar dat is het proces! De ene periode lukt dat gemakkelijker en soms zit het een aantal weken tegen. Een covid-19 golf maakt dat niet bepaald beter want dan zit je constant in en met jezelf, dus ik denk dat dit de reden was waarom het voor mij zo prominent werd het afgelopen jaar.

Herken je jezelf hier ook in? Praat erover. Het is cliché voor een reden, want het helpt. Ikzelf, besefte door luidop te zeggen waar ik mee zat, dat het allemaal zo erg niet is als ik zelf dacht. Het relativeren van mijn eigen negativiteit, is de sleutel naar mijn rust. Het accepteren en voorbij laten gaan van bepaalde gedachten, is een oefening waar ik nog steeds mee bezig ben. En ik zal altijd een controle freak blijven, maar daar ben ik helemaal oké mee :-).

Wil je hier nog meer over lezen of horen, dan raad ik de blog en podcasts van Louise Carton en Japke Janneke aan.

1 gedachte over “Over eetstoornissen, in de sport.”

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.